‌ ‌

آرمان فلسطین سمبل عبور از دولت ـ ملت و ارزش‌هایی چون دفاع از منافع ملی است که پادشاهی مشروطه نمایندگی می‌کرد. ۵۷ی بدون فلسطین علیل است چون عقب نشستن از آرمان فلسطین به معنی عقب‌نشینی از وهم ایدئولوژیک و بازگشت به زمین واقعیت است یعنی همان جایی که ارزش‌ها و هنجارها از مقتضیات حیات دولت ـ ملت ناشی می‌شوند و نیروی ضدملی چون ماهی بیرون از تُنگ وهم ایدئولوژیک به احتضار می‌افتد.

در حال حاضر سیستم امنیتی جمهوری اسلامی متوجه شده‌اند که ـ و این موضوع بسیارمهمی است که باید به آن توجه شود ـ حریف ملی‌گرایی ایران نیستند. هم‌اکنون به این فکر می‌کنند که چطور در درون خود آن ملی‌گرایی شکاف ایجاد بکنند. چطور می‌توانند بخشی، سهمی، رودخانه‌ای از آن ملی‌گرایی را به سمت خودشان برگردانند. به همین‌خاطر در اطاق فکر اصلاح‌طلبان، مخصوصاً بخش امنیتی آنها، به این فکر افتاده‌اند که اگر ملی‌گرایی نیروی غالب و شکل‌دهنده به فردای ایران است، یعنی نیروی جنبش واقعاً موجود در ایران واقعاً ملی‌گراست، پس ما بیاییم و این نیرو را به دو شقه کنیم. شقه‌ای که پادشاهی و رضاشاهی‌ست و شقه‌ای که مصدقی‌ست.

فهم و ارزیابی این آقایان و خانم‌هایی که توسط رسانه و کسانی مانند لوی بدنام باد شده‌اند، از علت خروج شاهزاده از منشور،مانند همه فهمشان از سیاست و مسائل ایران، بنیادش بر آب است.
 

دامن زدن به رادیکالیسم در نهایت هم به نفع جمهوری اسلامی‌ست و هم به نفع گروه‌های تروریستی پنجاه‌وهفتی مثل مجاهدین. وقتی مردم ایران می‌آیند و مطالبات مدرن و مدنی و شهروندی را به بهترین شکل مطرح می‌کنند، کسانی که نان‌شان در خشونت است، به این ترتیب نان‌شان آجر خواهد شد. همین مجاهدین به این کانون‌های شورش چه می‌گوید؟ می‌گوید بروید و بزنید و بکشید. اسلحه بکشید تا ما بتوانیم زمینه پیدا کنیم. یا همین گروه‌های تروریستی کومله و حزب دمکرات چه میگفتند؟ آنها می‌گفتند که اشنویه آزاد شد! از کجا آزاد شد؟ توهم داشتند که نیروهای مسلح خود را وارد اشنویه کرده‌اند و آنجا را گرفته‌اند و بعد شهر به شهر را خواهند گرفت و جلو خواهند آمد. طبیعی‌ست که چنین نیروهایی نمی‌خواهند که در مناطق کردستان یک حرکت ایران‌خواهانهُ متمدنانه و شهروندمحور شکل بگیرد.‌

‌ ‌

نادر به جواد خان می‌گوید: «به یاری خدا و نیروی شمشیر نخواهم گذاشت که یک بیگانه در همه خطه ایران عرض اندام کند» مردم چون می‌بینند که نادر چه هدف مقدسی دارد، همان مردم بی‌حال و کم‌رمق به‌حال و جوش آمده و مردانه می‌گویند: «ما آماده‌ایم تا در راه وطن جان فدا کنیم»

‌ ‌

آنچه براتی و شهریار آهی و دیگر متولیان برگزاری نشست‌های «اپوزیسیون» نمی‌شناسند؛ ایران است. آنها نمی‌فهمند ایران نظام ملی و شهروندی قدرتمندی دارد که با تفکر و ساختارهای مبتنی بر قبیله، خون و زبان نمی‌توان آنرا نمایندگی کرد. رسیدن به آزادی، عمران و آبادی و «دموکراسی و حقوق بشر» با شناختن این نظام ملی و شهروندی ممکن است.

پادشاهی موروثی یک امتیاز بنابر شکل‌گیری تاریخی و ملی ایران است که داده می‌شود و حق نیست که نتوان از کسی گرفت. اعطای این امتیاز بنا برسُنت تاریخیِ ایران ضروری و ضامن وحدتِ تاریخی و ملی ایران است.

آرنگ «ما همه مهسا هستیم» و «می‌کشم هرآنکه خواهرم کشت» نشان می‌دهد که «مهسا» به نماد و اسطوره یک ملت تبدیل شده. همه ایرانیان از شمال تا جنوب و باختر تا خاور، خود را مهسا دانسته و به خونخواهی او برخاسته‌اند. پیشتر در تاریخ دور و دراز ما، جایی در اسطوره‌ها، سوگ سیامک و سیاوش به حماسه بزرگ ملی تبدیل شده بود که پیامدش شکست دشمن و کامیابی ایرانیان بود و اکنون در پس سوگ مهسا، دلاورانی «می‌جنگند تا ایران را پس بگیرند».

جمهوری‌خواهان با انقلاب و چهار دهه کار پیوسته نتوانسته‌اند ریشه پادشاهی خواهی برکنند، ریشه‌ای که اکنون دوباره تنه‌ای تنومند شده و شاخه‌های نو‌اش روئیده و شکوفه‌های تازه بر دمیده. پادشاهی‌خواهی از ایران رخت نبسته و آب بر آبش افزوده می‌شود و آن فکر و نهاد کهن،جوان و برنا می‌گردد.