“غایبِ خویش، ساکنِ اندیشه، سایۀ آینده بر پیلۀ واژه؛ پروانه نه، باران شده‌ای“ / از: ماندانا زندیان
رضا مقصدی، شاعری که زنده یاد داریوش همایون اشعارش را زلال توصیف می‌کرد، هنگامی که می‌نوشت: «”انسان”، در گذرگاه هستی، به پاس عملکرد اجتماعی خود، در دو سوی نیک وُ بدِ زمانه قرار دارد تا جایی که به راستی ـ می‌توان گفت: خوشا به حال آنانی که حتی در “غیاب”شان حضور دارند و بدا به حال آنانی که حتی با “حضور”شان، “غایب”اند» نگاهی از سر قدرشناسی به داریوش همایون داشت، کسی که پس از سپری شدن یازده سال از درگذشتش، همچنان با اندیشه و آثارش، در میان بسیاری از ایرانیان میهن‌دوست، خاصه در میان نسل‌های جوانترِ میهن‌مان، حضوری زنده دارد. حضوری که می‌توان آن را با چشم عقل و نظر دید.
داریوش همایون هرگز از ملت ایران ناامید نشد و تمام امید خود را به نسل‌هایی که از دل تجربۀ تلخ انقلاب اسلامی برخاسته و شکوفا می‌شدند، بسته بود. داریوش همایون با یک روشن‌بینی استثنایی در نوشته‌های بسیارِ خود از شاخص‌های برجستۀ «نسل چهارم انقلاب مشروطه» با ستایش یاد کرده‌است، از جمله در اثر گرانقدر خود «صدسال کشاکش با تجدد». این اثر، در مردادماه سال ۱۳۸۵، به مناسبت بزرگداشت صدمین سالگرد پیروزی انقلاب مشروطه، توسط «نشر تلاش» منتشر شد. چند ماه بعد، در آذر همان سال، توسط دست‌درکاران «نشریه» و «نشر تلاش»، سمینار دو روزه‌ای، جهت معرفی «کتاب» برگزار گردید. در آن سمینار، معرفی هر فصلی از آن کتاب را دوستی از دوستداران اندیشۀ داریوش همایون برعهده گرفت. معرفی فصل یازدهم این اثر توسط علی کشگر انجام پذیرفت؛ که در آن بر نقش تاریخی نسل چهارم مشروطه، با افکاری هم‌سنخ اندیشۀ مشروطه‌خواهی، در عبوردادن ایران از «مرداب اندیشه و تاریخ»ی که امروز در کشورمان دهان باز کرده، تکیۀ شده است. با یاد ستایش‌آمیز خود از داریوش همایون، این بخش از معرفی کتاب را به جوانان میهن‌مان تقدیم می‌کنیم.
معرفی فصل یازدهم ــ نقش تاریخی نسل چهارم مشروطه / برای مشاهده کلیک کنید
