ف. ع
ایران
اعتراف
وحیات را شنیدم
در تاریکی سلول انفرادی
در فشار بازوان ِ سیمانی چهار دیوار
در سیاهی هرزه ِشبِ شهوت که تنگ در آغوشم گرفت
حق با هیچ کسی نیست
با زندگی ست
این رهاییست سخن نیست
گوشهایت را برای روز مبادا نگهدار
این رهاییست سخن نیست