تو را به کسی نمی بخشم / نه به جایِ جواهری بدلی / نه اصلی / تو را به کسی نمی بخشم / نه در شعرم نه در دلم
تهران / فرشته ساری/ ایران
تو را به کسی نمی بخشم
نه به جایِ جواهری بدلی
نه اصلی
تو را به کسی نمی بخشم
نه در شعرم نه در دلم
زندان و گورستان
قلب دوقلوی تو بوده اند
با دهلیزهای تودرتو
که از همه ی شریان های تپنده ات می گذرند
تو را به کسی نمی بخشم
در شعرم
کفِ خیابان هات خون
همه چیز داری
از شیر مرغ تا جانِ آدم
پیش چشم عالم
جان می دهیم کف خیابان هات
ریشتر شمشیر داموکلس لرزه ات
تهدیدی دایمی
چرا به خود نمی پیچی پس؟
از گسل های پاره پوره مان
از گذشتن شقاوت از روی تنِ گرم
چهار چرخ، چهار شقه می کند
دلِ دیدن را
برو، دور شو از پیشِ چشمم
تو را به کسی نمی بخشم
مثل سمرقند و بخارا
زیر و رو شو
زیرِ تو رو تر است
چرا به خود نمی پیچی؟
به جای تو
تیله ای در مشتم می گیرم
تو را به کسی نمی بخشم
جواهرم.
دی ماه ۸۸
*این شعر بار نخست در صفحۀ شعر ایستادگی ایران- صفحۀ وارتان سخن بگو- منتشر شده است.
