درسینهی صبور ِ ما، سی سال غم نشست
این بار، عاشقانه به پا خیز وُ سبز باش
آتش به جان ِ تازه، برانگیز وُ سبز باش
***
بگذار این بهار به نام ِ تو گل کُند
بگذر زرنج ِ اینهمه پائیز وُ سبز باش
***
آن آینه، سلام ِ سپید ِ ترا شنید
با آب ها دوباره در آمیز وُ سبز باش
***
نور ِ تو از میان ِ دل ِ ما عبور کرد
ای شور ِ نوشکفته! دل انگیز وُ سبز باش
***
درامتداد ِ اینهمه شمشادهای شاد
با عطر ِ آب وُ عاطفه، لبریز وُ سبز باش
***
دست ِ کدام پَست، ترا زخم می زند؟
بیداد ِ این زمانه، فروریز وُ سبز باش
***
جنگل، ترا در آینهها سبز دیده است
باهرتَبَرـ هر آینه ـ بِستیز وُ سبز باش
***
آواز ِ تو زمین وُ زمان را زلال کرد
بازردی ِ زمانه، در آویز وُ سبز باش
***
گیلان ِ من ترانه سُرای ِ سپید ِ توست
خندان بخوان! چکامهی تبریز وُ سبز باش
***
در یاد ِ این درخت، صدایت معطرست
این عطر را به شاخه، بیاویز وُ سبز باش
***
بگذار! ـ با طراوت ِ یک عشق ِ سر بلند ـ
گلدان ِ لاله را به سر ِ میز وُ سبز باش
***
در سینه ی صبور ِ ما، سی سال غم نشست
با شادی ِ شکفته، به پا خیز وُ سبز باش
رضا مقصدی ـ کلن چهارم تیر ماه ۸۸