سخنان یاسمن، نوه داریوش همایون*
پيش از هر چيز از زبان فارسی‌ام معذرت می‌خواهم. ايکاش در اين لحظه می‌توانستم مثل او حرف بزنم.
گذشته از آن، سخن گفتن در جمع بزرگانی که به اين خوبی سخن می‌گويند، کار آسانی نيست. ولی می‌خواهم چند کلمه، از دل، به ياد پدر بزرگم داريوش همايون، و در غم از دست دادنش به زبان آورم.
غم من از فکر اين که ما ديگر هرگز او را نخواهيم ديد، و خوانده‌هايش را، که بی‌همتا بود، نخواهيم شنيد و نمی‌توانيم به حرفهايش گوش بکنيم، باز گفتنی نيست.
پدر بزرگی که دانش و آگاهی‌اش ما را به تعجب وامی‌داشت، از سرگذشت ميهن عزيزمان ايران گرفته تا احوال انديشمندان و نويسندگان تمام فرهنگ‌ها.
او مردی با فرهنگ و معرفت بود. کسی که در دل مردمانی جای می‌گرفت که آنان را خيلی دوست می‌داشت. اما به غير از همه چيز، ايمانی بسيار بزرگ به باورهايش داشت. او سرمشقی برای همه‌ی ما خواهد بود.
می‌خواستم از طرف تمام خانواده و بخصوص مادر بزرگم، هما زاهدی، از همه‌ی کسانی که در تهيه‌ی اين بزرگداشت‌های با شکوه دست داشتند خيلی تشکر کنم.
پيام‌ها و دلجوئی شما ما را کمک کرد تا به غم خود عادت کنيم. همين کلام‌های آرامش دهنده‌ی شما بود که غم رفتن او را برای ما آسان‌تر کرد.
ما از فکر آن که ميراث سياسی و فرهنگی او به لطف شما دوستداران ايران پايدار خواهد ماند، دلخوشيم.
بسيار سپاسگزارم
ــــــ
* در مراسم یادبود برگزار شده توسط حزب مشروطه ایران در لندن
