تو باز می‌گردی
و خاطرات خانه را صیقل می‌دهی.
تو باز می‌گردی
و تیتر درشت روزنامه‌های صبح می‌شوی.
تو باز می‌گردی
– آزادی !
*****
«به راه بادیه رفتن، به از نشستن باطل
اگر مراد نیابم، به قدر وسع بکوشم»
سعدی
وقتی زیر آوار انقلاب و جنگ و تبعید
به انتهای خودت می‌رسی
و هر چه آب،
از سرِ بال‌های سنگی‌ات می‌گذرد،
دست هایت را برمی‌داری
و زبان مادری‌ات را
و گیسوانت را
(که جرمشان تماشای آفتاب بود)
و کودکی‌ات را
(که آسمان همۀ خاطره‌هایش
وصله می‌خواست)؛
همه را برمی‌داری
و می‌روی.
*
کابوس جوانی‌ات در خواب راه می‌رود
و از لبه‌های سکوتت
سقوط می‌کند.
*
خرداد می‌میرد
و سینۀ تابستان
هژده بار تیرباران می‌شود.
*
سایۀ میان سالی‌ات
در گوشه و کنار ماهور نوستالژی
کش می‌آید
و بی گذرنامه
از مرز خبرهای روز
رد می‌شود :
*
– روزنامه‌ها
به دیوار اوین سنجاق می‌شوند.
جنین‌های سقط شده
در پارک ملت علف می‌کِشند.
کودکان عراقی
در اصطکاک نفت و دموکراسی
منفجر می‌شوند.
زنان افغان
متمدن و بی حجاب کتک می‌خورند،
و اسرائیل و فلسطین
برای خودسوزیِ «آتش بس»
کف می‌زنند!
*
تو پیر می‌شوی
و یاد می‌گیری
مثل قاصدک
در هوای غربت پرسه زنی
دلتنگی‌هایت را دَم کنی
و با یک لبخند پلاسیده
در تیتر اول روزنامه‌های صبح
مات شوی . . .
*
و همین . . .
*
نه !
نه، این سرانجام تو نیست.
راهی به این درازی آمده‌ای
که بگویی دیوار نمی‌خواهی
و کوتاه هم نمی‌آیی.
*
آسمان، اقیانوس آرام را
پشت قدم هایت پاشیده است
و چمدانت
هنوز بوی دماوند می‌دهد.
*
تو باز می‌گردی
و خاطرات خانه را صیقل می‌دهی.
*
تو باز می‌گردی
و تیتر درشت روزنامه‌های صبح می‌شوی.
*
تو باز می‌گردی
– آزادی !
*
ماندانا زندیان
