نزول شأن اوکراین مقابل تجاوز روسیه را «شر» می‌دانم، گویی اروپای تضعیف شده‌ی امروز که از نقشش در تحولات بین‌المللی کاسته شده، جایزه روسی‌ست، اروپا را باید از خطر روسیه، هرچند روسیه‌ی زخمی و ضعیف، حفظ داشت.
از شکست روسیه دفاع کنید؛
نقل از تلگرام چشم پادشاه
اتفاقاتی که دیشب میان ترامپ، ونس و زلنسکی رخ داد و کلماتی که رد و بدل شد یک‌بار دیگر به ما یادآوری کرد: دنیا مبتنی‌ست بر اراده معطوف به قدرت. قدرت و زور می‌تواند دریچه‌هایی از دنیا را به ما نشان دهد که نگاه «این حق است و آن باطل»گونه ما در برابرش زانو بزند و دست تمنا بالا آورد. زلنسکی بعنوان نماد و نمود مقاومت ناتو(با وجود اینکه اوکراین عضو ناتو نیست)، مقابل ترامپ به زانو در آمد. صحبت‌‌هایی که خطاب به او گفته شد، از منظری بود که گویی زلنسکی متجاوز است یا مسئول تجاوز روسیه و دیکتاتوری پوتین به اوکراین. این‌جا نقطه‌ای‌ست که پرسش‌های جدی در سیاست بین‌الملل نمایان می‌شود: آیا ارزش‌های دنیای غرب، همچنان ارزشمند هستند؟ آیا آمریکا پشت دوستان خود را خالی می‌کند به قیمت کنترل دشمنان؟. مسلماً ارزش‌هایی که مدنظر من است، با آنچه رسانه‌های گوگولی‌دموکرات نشان می‌دهند متفاوت است. ارزش‌های مدنظر من، ارزش‌هایی‌ست که در آن با «شر» ستیز شود، اتفاقا سال‌های زیادی و در بطن جنگ سرد، ستیز با شر را آمریکا و ارزش‌هایش رهبری می‌کردند. شر امروز برای من، بقایای بلوک شرق در جنگ سرد هستند. پاسخ به این سوالات را به دست زمان واگذار کنیم. اما جدای از این بحث‌ها، سرزنش ترامپ از نظر من جز در یک مورد جایز نیست. به‌عقیده‌ی من «جنگ اوکراین عامل گیرپاچ روسیه در همه زمینه‌ها بود». به‌لحاظ سیاسی و استراتژیک، اهمیت بیرون آمدن از باتلاق اوکراین، برایش در خاورمیانه گران تمام شد. اسد سقوط کرد و مهم‌تر از این، با تخلیه نظامی بندر دریایی طرطوس و پایگاه حمیمیم در لاذقیه، تنها دسترسی‌ش به مدیترانه به هوا فرستاده شد(همانگونه که در پستی پیش‌تر این مسئله را عرض کرده بودم) و اسرائیل توسعه ژئوپلتیکی خود را در آن‌جا تسریع کرد. این سقوط، دسترسی روسیه از جانب شام به ایران هم محدود کرد(در راه دریای خزر، به آرزوی خلیج فارس). از طرفی جنگ اوکراین برای روسیه هزینه‌های ماورایی اقتصادی و نظامی داشت، به‌شکلی که می‌توانم با سند و مدرک به شما نشان دهم روسیه تا سال‌های زیادی توانایی جنگ گسترده‌ای نخواهد داشت. منابع غنی زمینی روسیه، درگذشته پشتوانه‌ی اصلی تأمین هزینه‌های جنگی‌ش بود، اما امروز دیگر مانند سابق خبری از این غنیمت نیست، حتی روسیه‌ای که زمانی رتبه اول این منابع بود، امروز جز ده کشور دنیا هم نیست. این جنگ عاملی بود برای که آمریکا بتواند سیستم نظامی روسیه را هم بسنجد و هم در مقابل توسعه نظامی خود، کوچک و پوشالی نشان دهد. بنگرید به جولین‌هایی که شخص ترامپ برای اوکراین فرستاد و ابرتانک‌های روسی را منهدم ساختند(همانطور که خود ترامپ در نشست به زلنسکی یادآوری می‌کند/یک نمونه از هزار نمونه). اینکه روسیه چه چیزهایی به دست می‌آورد را نیز پیش‌تر در پستی عرض کردم، عجله ترامپ برای صلح و حمایت صریح اسرائیل با دادن رأی مخالف به قطعنامه ضدروسی را در همین راستا ببینید، این دو بسیار مهم‌اند و اثراتش را در آینده خواهیم دید. این گیرپاچ روسیه اما نیاز به مقاومت داشت، زلنسکی مقاومت کرد؟ بله، مقاومت مردانه. این نقطه، تنها جایی‌ست که ترامپ را باید سرزنش کرد، شأن مقاومت زلنسکی و مردم اوکراین و ارتش آن را مقابل متجاوز پایین نیاورید. نزول شأن اوکراین مقابل تجاوز روسیه را «شر» می‌دانم، گویی اروپای تضعیف شده‌ی امروز که از نقشش در تحولات بین‌المللی کاسته شده، جایزه روسی‌ست، اروپا را باید از خطر روسیه، هرچند روسیه‌ی زخمی و ضعیف، حفظ داشت. در باقی موارد ترامپ را نباید سرزنش کرد، این مواجهه او با اروپا ریشه در دوره‌ی پیش دارد، انزوای ترامپ در آن دوره، امروز می‌خواهد همه را به گوشه رینگ ببرد و بگوید اگر قدرت من نباشد، شما بلعیده خواهی شد؛ سیاست مردانه، یادآوری واقعیت سیاسی جهان. برای همین زلنسکی ساعتی بعد آن نشست، با یک متن مهم، از ترامپ تشکر کرد. در هر صورت بعنوان یک ایرانی، موضعم شکست همه‌جانبه روسیه، این ابر دشمن تاریخی ایران است، تضعیف و شکست روسیه، راه را برای تحولات در ایران و همچنین مستحکم شدن مرزهای‌مان در برابر کشوری که می‌خواهد به آب‌های آزاد(خلیج فارس) از طریق ایران برسد، کمک می‌کند. برای من زلنسکی اهمیتی ندارد، شکست روسیه مسئله‌ام است، از شکست روسیه دفاع کنید، به بحث ترامپ، دفعه‌ی دیگر خواهم پرداخت.
