سخنان یاسمن، نوه داریوش همایون*
پیش از هر چیز از زبان فارسیام معذرت میخواهم. ایکاش در این لحظه میتوانستم مثل او حرف بزنم.
گذشته از آن، سخن گفتن در جمع بزرگانی که به این خوبی سخن میگویند، کار آسانی نیست. ولی میخواهم چند کلمه، از دل، به یاد پدر بزرگم داریوش همایون، و در غم از دست دادنش به زبان آورم.
غم من از فکر این که ما دیگر هرگز او را نخواهیم دید، و خواندههایش را، که بیهمتا بود، نخواهیم شنید و نمیتوانیم به حرفهایش گوش بکنیم، باز گفتنی نیست.
پدر بزرگی که دانش و آگاهیاش ما را به تعجب وامیداشت، از سرگذشت میهن عزیزمان ایران گرفته تا احوال اندیشمندان و نویسندگان تمام فرهنگها.
او مردی با فرهنگ و معرفت بود. کسی که در دل مردمانی جای میگرفت که آنان را خیلی دوست میداشت. اما به غیر از همه چیز، ایمانی بسیار بزرگ به باورهایش داشت. او سرمشقی برای همهی ما خواهد بود.
میخواستم از طرف تمام خانواده و بخصوص مادر بزرگم، هما زاهدی، از همهی کسانی که در تهیهی این بزرگداشتهای با شکوه دست داشتند خیلی تشکر کنم.
پیامها و دلجوئی شما ما را کمک کرد تا به غم خود عادت کنیم. همین کلامهای آرامش دهندهی شما بود که غم رفتن او را برای ما آسانتر کرد.
ما از فکر آن که میراث سیاسی و فرهنگی او به لطف شما دوستداران ایران پایدار خواهد ماند، دلخوشیم.
ــــــ
* در مراسم یادبود برگزار شده توسط حزب مشروطه ایران در لندن