با فروتنی و احترام
همین که سایۀ واژههایت
پیشانی روز را روشنکند؛
همین که تاریخ
در کشف تردیدهایت
جوانهزند،
باران به گفتوگوی خاک بیاید
سنگ سبز شود
و پنجرههای خانه
نور را از ذهن باد
پسگیرند؛
همین که میدانی
جهان بر شانههای گذشته
نمیخوابد،
امید
بر بام خانه پرواز میپاشد،
تو روزگارت را به من میسپاری
من واژههایت را ادامه میدهم؛
همین که میمانی،
میبخشی،
مینویسی؛
آزادی
طاقهای سبز به بهار صله میدهد
تا نقشی از خاکستری
بر قامت خانه نماند.
ماندانا زندیان
خرداد یکهزار و سیصد و هشتاد و هشت