از زمرة حرفهای درخورتوجه در سخنرانیهای ده شب یکی این است که: فرهنگ و ادبیات کلاسیک ایران با سد سانسور روبرو نبود؛ وگرنه که نمیماند (نک. مصطفی رحیمی. فرهنگ و دیوان). چنین حرفی اینروزها هم بر زبان اهل قلم میآید تا شاید به گوشِ سنگ سانسورگران فروبرود. در اینکه ماندگاری ایران وامدار فرهنگش و فرهنگش هم وامدار اهل اندیشه و قلمش بوده، جای شک نیست. آنچه بیهوده مینماید، چشمداشت ما از قدرتمداران برای شکستن سد سانسور است.